deel III wie is de brief?
Het spannende verhaal gaat verder en verder.. zullen Mischa & Zoë het mysterie oplossen?
‘Tring!’ een hard belletje schalt door de winkel van bakker Janssen. Hij kijkt achterdochtig om de hoek van zijn toonbank. ‘waarom zo, eh.. bang, meneer?’ vraagt Zoë lacherig. ‘Dat zal ik is zeggen. Kom dichterbij, meissie.’ Bakker Jansen gebaart dat ze dichterbij moeten komen. Mischa bibbert van binnen helemaal. Ze voelt zich bang. Er is iets geks aan Bakker Janssen. Hij kijkt zo schichtig, net als het rare ratje van haar broertje Milan. Die kijkt ook altijd zo angstig. ‘Mies, kom.’ Zoë trekt Mischa mee naar de toonbank. ‘waarom kijkt hij zo gek,’ fluistert Mischa, maar ze word onderbroken door Zoë die boos ‘sst!’ sist. ‘vorige week..’ begint Bakker Janssen raadselachtig. ‘is er ingebroken. Door twee mannen.’ Hij spuugt de woorden uit, alsof hij echt twee dieven in zijn mond heeft zitten en ze vies smaken. ‘o, en toen.’ zegt Zoë geamuseerd. Zoë vind dit soort verhalen geweldig. Ze kickt op al dat sensationele avontuur. ‘ze hebben niks waardevols meegenomen, meissies. Maar wel,’ het belletje schalt weer door de winkel. ‘Ik wil een brood.’ zegt een brommerige stem. Een dikke man met een enorme snor legt drie en een halve euro op de toonbank. Meteen schiet Bakker Janssen weer terug in zijn werk modus; ‘een witte, bruine? Half, heel? Wel of niet gesneden?’ ‘Wit, heel, wel gesneden.’ Bromt de dikke man. Als hij van de toonbank weg waggelt valt er een fotootje uit zijn broekzak. ‘meneer, u vergeet iets!’ roept Mischa. ‘Misschien was dat wel iets voor ons raadsel!’ sist Zoë. ‘dat is wel heel vergezocht.’ Snuift Mischa. ‘geef terug.’ sneert de man, en hij grist het fotootje uit Mischa’s hand. ‘Meneer, vertelt u verder? U kan zo mooi vertellen!’ slijmt Zoë. Bakker Janssen knikt. Hij vind het overduidelijk geweldig dat Zoë het een mooi verhaal vind. ‘Ze stolen alleen maar een oude foto van m’n moeder.’ ‘wat raar.’ zegt Zoë verbaast. ‘hebben ze niemand neergeknald?’ Mischa port Zoë. ‘doe niet zo dom.’ grijnst ze. ‘maar, we kwamen om te vragen of..,’ begint Zoë, maar Mischa legt haar vinger op Zoë’s lippen. Er schiet haar iets te binnen. Ze kwamen hier om te vragen of er ooit een Frederike vijftig jaar geleden naast de bakker had gewoond, Grijzeweg 5. ‘hoe oud is uw moeder?’ vraagt ze abrupt. ‘59 jaar oud.’ antwoord de bakker verbaast. Dan was zijn moeder vijftig jaar geleden negen jaar oud. ‘heeft uw moeder hier altijd al gewoond?’ vraagt ze. “Mies, we zijn hier niet om zijn moeder beter te leren kennen ofzo!’ barst Zoë uit. ‘Zoë, stil. Daar gaat het niet om!’ sist Mischa. ‘eh, ja. Ik denk het wel.’ Ja dus. Dan weet zij meer! Meer over Frederike en Judith! En die foto.. die was misschien wel belangrijk, voor Frederike en Judith. Er is nog iemand die over die brief weet. ‘We zijn niet alleen, Zoë. Er is nog iemand die op zoek is naar wie Frederike en Judith zijn en wat die brief te betekenen heeft.’