Deel I Lucky Bird

Het begon allemaal heel anders dan de meeste bijzondere dingen beginnen. Het begon zoals elke week begon bij mij, behalve deze, ene, andere week. Ik ging om half 8 een milkshake drinken bij Tommy’s. Dat doe ik al jaren, ten eerste omdat Abbey daar werkt en ik  haar ophaal, en ten tweede omdat er geen enkele milkshake  op de hele wereld te bekennen is die beter smaakt dan die van Tommy’s. Ik koos elke morgen dezelfde, banana-chocolate light. Heerlijk, hoe die zachte milkshake mijn keel ingleed, ik mijn ogen dichtkneep en genoot… Maar toen, ineens, op die bewuste maandag, begon het allemaal heel anders. Met te beginnen al ’s morgens. Iemand had mijn mascara gejat. Geen flauw idee wie, het kon me eerlijk gezegd geen zak schelen ook. Tenzij het mijn zusje Maria was. Ze wilde altijd dingen van me stelen, alleen maar om mij te irriteren. Dus leende ik mijn moeders mascara en trok me er niks van aan. Waar ik niet op gelet had, was dat mijn moeders mascara niet waterproof was: probleem 1! Onderweg naar Tommy’s kwam ik er achter, toen een jongetje onder een groene dino-paraplu me uitschold voor panda. Hm. Ik dus, in de stromende regen, de drogist in om een test-mascararemover te gebruiken. Alleen die bleek dus geen tester te zijn. Pech, pech, pech. De winkelmanager was woedend! Enge vent! Terwijl hij een hele tirade van boze woordenstromen op me afvuurde, kon ik alleen maar naar zijn dikke armen kijken,  die hij boos heen en weer zwaaide, waarbij zijn arm-vet allemaal rond bungelde.. Growse! Uiteindelijk moest ik de remover kopen en wegwezen. Nou, sowieso ga ik daar nooit meer wat kopen. De vetzak. Niks tegen dikke mensen hoor, maar wel als ze boos op me zijn. Toen was het inmiddels al tien over half acht en Abbey had al twee keer boos gebeld waar ik bleef. Ik naar Tommy’s rennen, op mijn slecht uitgekozen zwarte pumps, want je raad het al: de achterkant van mijn hak bleef tussen twee losse stoeptegels hangen. Ik maakte een flinke smakkerd op de grond en probeerde meteen weer op te staan, maar mijn schoen zat nog vast. Met geen bulldozer had je die nog losgekregen, zeg! Toen moest ik dus met een hak door de stromende regen verder lopen. Aangezien dat voor geen meter loopt, deed ik die ook maar uit en stopte hem in mijn tas. Nou, ik heb nog nooit zoveel mensen raar naar me zien kijken. Wat nou? Hadden ze nog nooit een doorweekt meisje met uitgelopen mascara op blote voeten door de regen zien lopen? Rond kwart voor acht was ik ongeveer bij Tommy’s. Rot Abbey, ze kwam niet meer bij van het lachen. Maar ik mocht wel haar gympen aan. Ik mocht geen milkshake meer drinken, want dan zouden we nog later zijn en Abbey had haar spreekbeurt vandaag. Dus, uiteindelijk waren we om kwart voor negen op school. Meneer Peters was woedend. Hoera, nog een dikke boze vent! Dat zijn er al twee op een dag! Record!